Γράφει ο Πάνος Κολοκοτρώνης
Δεν απομένει παρά να εξειδικεύσουμε και να νομοθετήσουμε τα μέτρα που θα χρειαστούν ώστε η Ελλάδα να πετυχαίνει πλεονάσματα 2% μέχρι ..το 2060.
Φαντάζει παράλογο, ενδεχομένως, όμως μην ξεχνούμε ότι πριν κανά δύο μήνες η ίδια συζήτηση είχε τεθεί με αφορμή τη νομοθέτηση μέτρων για μετά το 2018 κατ’ απαίτηση του ΔΝΤ.
Η λογική υπαγόρευε τότε, όπως είχε διατυπωθεί τόσο από τον Αλέξη Τσίπρα όσο και από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ότι δεν μπορεί μια κυβέρνηση να προνομοθετήσει –ειδικά αφού οι εκτιμήσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών ήθελαν να πετυχαίνουμε τους στόχους που έθεταν οι δανειστές μας.
Τι μας εμποδίζει, λοιπόν, να προνομοθετήσουμε από τώρα για το 2060; Εδώ αποδεχθήκαμε πλεονάσματα 2% και άρα τη στατιστική ότι εφόσον θα επιτευχθούν θα έχουμε και βιώσιμο χρέος!
Εντούτοις συνεχίζουμε να μιλούμε για την ελάφρυνση του χρέους, έστω και ως «πιθανότητα»- ιδιαίτερα προσφιλής όρος των στατιστικολόγων. Για δε την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, εάν και εφόσον γίνει, καθώς ούτε αυτό δεν κατορθώσαμε να πάρουμε ως αντάλλαγμα, θα είναι «πιθανότατα» λίγο πριν την κατάργησή του από την ΕΚΤ, η οποία τουλάχιστον έως αυτή τη στιγμή συνεχίζει να αντιστέκεται στην απαίτηση Σόιμπλε για την κατάργησή του.
Κατά τα λοιπά, η απόφαση ήρθε με το αντίστοιχο περιτύλιγμα: Ο πρωθυπουργός μίλησε για «σαφή δέσμευση για την κατάργηση των μνημονίων»! Προφανώς θα αναφέρεται σε ένα μνημόνιο διαρκείας που θα καλύπτει τις χρηματοδοτικές ανάγκες των…δανειστών, δηλαδή να χρεώνεται η Ελλάδα τις δόσεις που θα επιστρέφει στους…δανειστές, χωρίς όμως να χρειάζονται διαρκή μνημόνια. Ένα και καλό έως το 2060!
Το Βερολίνο, από την άλλη, είναι πεπεισμένο ότι «η συμφωνία μπορεί να συμβάλει στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης στην Ελλάδα», όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της Καγκελαρίας, Στέφεν Ζάιμπερτ. Για την ιστορία, ο κ. Ζάιμπερτ είναι διεθνούς φήμης οικονομολόγος, δεδομένου ότι σπούδασε…Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου και ως δημοσιογράφος και επικεφαλής του γραφείου Τύπου της κ. Μέρκελ όχι απλώς τα ξέρει όλα, αλλά είναι τόσο πιθανό να βραβευτεί με Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών, όσο να έρθει η Ανάπτυξη στην Ελλάδα μετά τη συμφωνία του Eurogroup!
Για δε την αναφορά του Ευρωπαίου Επιτρόπου Πιερ Μοσκοβισί, ακολουθεί επιστολή:
«Αγαπητέ κ. Μοσκοβισί είναι πολλά αυτά που θέλω να σας πω, να σας γράψω, αλλά το circogreco.gr δεν μου δίνει χώρο και οι λέξεις βγαίνουν πλέον δύσκολα…Ένα πράγμα θέλω μόνο να γνωρίζετε. Δεν μπορείτε να καταρρακώνετε έτσι μια ψυχή, έναν πολιτικό βεληνεκούς Γιώργου Παπανδρέου. Επειδή αυτός έφερε την καλύτερη συμφωνία στην Ελλάδα. Αυτός, πρώτος πανηγύρισε για το γεγονός ότι ουδέποτε στην Ιστορία υπήρξε χώρα που να δανείζεται 100 δισ.
Ελάτε Πιερ, ανοίγει όπως είπατε ο δρόμος για τις τελικές ρυθμίσεις του ελληνικού χρέους. Συμφωνούμε. Με πλεονάσματα 2% μέχρι το 2060-εφόσον δεν εκτροχιαστεί το πρόγραμμα του χρόνου και πάμε για υψηλότερα πλεονάσματα- το χρέος μας ρυθμίστηκε. Πράγματι, είναι βιώσιμο. Λίγη γαλλική σαμπάνια; Λίγο μπρικ; Πρέπει να το εορτάσουμε…».
Πραγματικά, χαίρομαι πραγματικά με την αισιοδοξία των δανειστών. Άλλωστε τα συμφέροντά τους διασφαλίζουν. Χαίρομαι εξίσου για τη χαρά που αισθάνεται και ο Πρωθυπουργός μας. Άλλωστε, δεν θα είναι πρωθυπουργός μέχρι το 2060.
Αυτός που πραγματικά με λυπεί είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Επειδή ο Πρόεδρος είναι σύμβολο ενότητας του ελληνικού λαού και όχι της Ευρώπης. Επειδή οφείλει να αφουγκράζεται πάνω απ όλα τον ελληνικό λαό και όχι τις πολιτικές ελίτ εκ των οποίων μπορεί να προέρχεται-δεν θα γινόταν Πρόεδρος αλλιώς-αλλά θεωρητικά τουλάχιστον είναι εκ θέσεως υπεράνω.
Θεωρώ αδιανόητο, λοιπόν, ο κ. Παυλόπουλος να μιλά για αλληλεγγύη από το τελευταίο Eurogroup και να υπερασπίζεται ένα ευρωπαϊκό όραμα, ένα γερμανικό ουσιαστικά ευρωπαϊκό όραμα, χαρακτηρίζοντας «δυνάμεις λαϊκισμού που επιβουλεύονται το όραμα της Ευρώπης, το μέλλον της Ευρώπης», όλους όσοι διατυπώνουν άποψη για την έλλειψη δημοκρατίας στην Ε.Ε. και ζητούν μια διαφορετική, δημοκρατικότερη Ευρώπη που να αφουγκράζεται τους λαούς της. Αυτό με λυπεί περισσότερο…αλήθεια.
