Γράφει ο Χρήστος Οικονόμου
Το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ολοκλήρωσε τις εργασίες του, το περασμένο τριήμερο με επιτυχία! Ο κατακερματισμένος πολιτικός χώρος που φιλοδοξεί να καλύψει ο σχηματισμός συγκεντρώθηκε σε ενίαια συσκευασία, οι χαώδεις διαφορές ιδεολογίας και απόψεων μεταξύ των συμμετεχόντων παραμερίστηκαν, όσοι απουσίαζαν «εκείνοι ήταν που έχασαν», και η πρόεδρος Γεννηματά εκέκτητο το δικαίωμα να ανακράξει το επικοινωνιακό εύρημα του «Επιστρέψαμε» (αν και παραμένει ασαφές πού ακριβώς διατείνεται ότι επενέκαμψαν οι πολιτικοί αναχωρητές του πράγματος).
Η επιτυχία, όμως, δεν αμφισβητείται! Από τη διασπαστική κίνηση ανατροπής της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, πριν 6 χρόνια, είναι η πρώτη φορά που μαζεύτηκαν όλοι, του ανατραπέντος συμπεριλαβανομένου!
Πρώτον: Και ακριβώς εδώ νομίζω πως βρίσκεται και το πρώτο σημείο αξιολογικής αποτίμησης του συνεδρίου: Αυτό το «όλοι μαζί», σ’ ένα μοντέλο χύδην προσωπικοτήτων ατάκτως ερριμμένων στην άμορφη πολιτική επιφάνεια του ελληνικού σοσιαλιστικού πεδίου, είναι καλό ή κακό; Διότι μπορεί στο εσωτερικό της ΔΗΣΥ να «περνάει» η προσυνεννοημένη «σύμβαση ενότητας» μεταξύ των συμμετεχόντων, αλλά η κοινωνία αισθάνεται το «μίσος των ασύμβατων» και τις χαίνουσες αντιφάσεις των ανομοίων να επικαθορίζουν τις αποφάσεις της παράταξης! Σε τέτοιες συνθήκες πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις, για παράδειγμα, σχετικά με τις πολιτικές συνεργασίες; Και πως θα ληφθούν τέτοιες αποφάσεις; Μ’ ένα bras de fer μεταξύ των αλληλοϋποβλεπομένων κομματικών παραγόντων; Είναι αυτό υγιής πολιτική βάση για ένα κόμμα που αποτολμά να εκστομίζει τη φράση ότι «επέστρεψε» σ’ ένα ένδοξο και δικαιωμένο πολιτικό παρελθόν. Νομίζω πως όχι!
Ύστερα, πάλι, σ’ αυτή την τελικά άμορφη ιδιότυπη «ενότητα» των προδήλων πολιτικών αντιπαλοτήτων, πώς θα προκύψει το κράμα ενιαίας «παραταξιακής εικόνας», όταν στη διαμόρφωσή του συμμετέχουν ισοτίμως οι αγαθές περιπτώσεις και οι τοξικές περιπτώσεις στελεχών και βαρόνων; Δυστυχώς, σ’ αυτές τις περιπτώσεις την τελική εντύπωση προς το φιλοθεάμον κοινό των πολιτών που παρακολουθούν τις εξελίξεις, την αφήνουν τα τοξικά στοιχεία! Που συμπαρασύρουν σε αναξιοπιστία και απέχθεια το σύνολο του σχηματισμού. Τα τοξικά πολιτικά πρόσωπα, σε μια σώφρονα πολιτική παράταξη, δικαίως ή αδίκως προσέκτησαν τέτοιο χαρακτήρα στη συλλογική συνείδηση, οφείλουν να αποχωρούν εξ ιδίων για να διευκολύνεται ο πολιτικός σχηματισμός. Κι αν δεν το μπορούν, απαιτούνται ισχυρές ηγεσίες που τα απομακρύνουν από το σκηνικό. Αλλιώς;
Δεύτερον: Το «πολιτικό προϊόν» του συνεδρίου της ΔΗΣΥ, είναι φυσικά το δεύτερο σημείο αξιολογικής αποτίμησής του! Ποιές είναι, λοιπόν, οι θέσεις στα μείζονα προβλήματα της χώρας, που «γεννήθηκαν» στις συνεδριακές διαδικασίες; Υπάρχει έστω και μία καινούρια θέση; Ή, μήπως, αρκούν οι παλιές; Ή, ίσως, επειδή ακριβώς οι όροι εσωτερικής παραταξιακής συνοχής είναι σαθροί αποφεύχθηκαν τα δύσκολα; Χωρίς τέτοιες αποφάσεις συλλογικής παραταξιακής επικύρωσης (που είναι η δουλειά, ακριβώς, ενός κομματικού συνεδρίου), πώς ορίζεται από ‘δω και πέρα η στρατηγική της ΔΗΣΥ; Έγινε έστω και μία ψηφοφορία για να ληφθεί απόφαση σε βασικό θέμα, ή όλα τα ρούφηξε ο καιάδας των «συμβάσεων ενότητας», που σε τελευταία ανάλυση ως εξέλιξη σε μια παράταξη, δεν κάνει κάτι άλλο από το να επιβεβαιώνει τη βαθύτατη και ως τώρα μη αντιμετωπίσιμη ιδεολογικοπολιτική κρίση του χώρου; Δεν διέκρινα, όσο ανέγνωσα κείμενα θέσεων και αποφάσεων, ο,τι δήποτε το νέο ή το ενδιαφέρον. Και λυπούμαι που διαπιστώνω εδώ σήμερα ότι και οι ομιλίες των κομματικών βαρόνων έπασχον από τη βαρύτατη νόσο της «απόστασης» από τις ρέουσες ανάγκες της χώρας. Το μόνο σημείο γνήσιου «πολιτικού πάθους» στις ομιλίες αυτών των προσώπων, η απόπειρα δικαίωσης των πεπραγμένων τους όταν ενέμοντο την εξουσία και ασκούσαν πολιτική. Η ουσιαστική προγραμματική και οραματική διάσταση στα συνεδριακά κείμενα, φοβούμαι πως απουσιάζει πλήρως, και ουδαμού αλλού απαντάται ει μη μόνο και στο άγχος συλλογικής δικαίωσης των συνέδρων, έκαστος στον χώρο που εκπροσωπούσε. Υπέκυψαν, δηλαδή, οι σύνεδροι στα σχέδια αυτο-επιβεβαίωσης των ηγεσιών. Αλλά όπως και να ‘ναι αυτά δεν ενδιαφέρουν καθόλου την πατρίδα!…
Τρίτον: Ας δούμε, στο τρίτο σημείο, τις αντιδράσεις των άλλων πολιτικών χώρων, σε μια ακόμη σοβαρή ένδειξη καταγραφής του πρακτικού αποτελέσματος που είχε το συνέδριο της ΔΗΣΥ στον δημόσιο βίο μας! Στα μείζονα πολιτικά στοιχεία του πράγματος, δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός από 2 αποτελέσματα:
- Το 1ο είναι ότι ωφελημένος αντικειμενικά από τη συνεδριακή «σκιά» του περασμένου τριημέρου είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος απέσπασε από το συνέδριο τη θέση ότι θα υποστηριχτεί από τη ΔΗΣΥ, μετά από τις επόμενες εκλογές, οποτεδήποτε κι αν γίνουν, (γιατί αυτό σημαίνει η θέση της ΔΗΣΥ -δεν γνωρίζω κάποιαν άλλη- ότι θα στηρίξει βιώσιμη κυβέρνηση και μόνο, οποτεδήποτε τυχόν κληθεί να στηρίξει κυβέρνηση της Ελλάδας. Και φυσικά ας μην επιμείνουμε στο «πρόσχημα συζήτησης» περί κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής, διότι ούτε οι συνθήκες το κάνουν ετούτο εφικτό, αλλά και ήταν η ίδια η ΔΗΣΥ η οποία αυτοεξαιρέθηκε της ευκαιρίας να το κάνει ρεαλιστικό σενάριο όταν το μπορούσε, με την καταψήφιση της απλής αναλογικής). Η απόλυτη απουσία οιουδήποτε πολιτικού προσήμου στο πλαίσιο των όρων που θέτει η ΔΗΣΥ για σύμπραξη διακυβέρνησης, μαρτυρεί προθέσεις ανοχής στη πολιτική δεξιά της Ελλάδας. Και τίποτα δεν μπορεί αυτό να το αποσιωπήσει, αφού τελικά είναι και το βασικό άμεσα πρακτικό πολιτικό αποτέλεσμα του υπό κρίση συνεδρίου. Είτε δεν το βλέπουν και δεν το αντιλαβάνονται οι σύνεδροι, είτε το αντιλαμβάνονται αλλά προσποιούνται πως δεν υφίσταται.
- Το 2ο αποτέλεσμα είναι ότι αποκλείεται συνεργασία με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.! Διότι αυτό και τίποτα λιγότερο σημαίνει η θέση της ΔΗΣΥ περί του στόχου να ηττηθεί στρατηγικά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Θέση, η οποία οδηγεί σε προκαταβολική άρνηση στήριξης κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφού πώς θα εξυπηρετείτο ο στόχος στρατηγικής ήττας του, αν συνέπραττε η ΔΗΣΥ σε διακυβέρνηση μαζί του; Με τα παρόντα δεδομένα, ακόμη κι αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., εκέρδιζε τις επόμενες εκλογές, η ΔΗΣΥ έχει τώρα πια δεσμευτεί ότι δεν θα συμπράξει μαζί του για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Τελεία και παύλα.
Αν, όμως, αυτό είναι το πολιτικό προϊόν του συνεδρίου της ΔΗΣΥ, τότε η μόνη «επιστροφή» που εγώ διακρίνω είναι η επανάληψη της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου! Με άλλα, ίσως, πρόσωπα αλλά με την ίδια πολιτική και ιδεολογική σφραγίδα: Σφραγίδα δεξιάς πολιτικής!
Τέταρτον: Το τελευταίο στοιχείο είναι ότι απομένει να γίνει και το συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.! Θα μπορούσε εκεί να ανατραπεί το συνεδριακό σκηνικό της ΔΗΣΥ, όπως το περιέγραψα ως εδώ; Θεωρητικά, ναι, αφού το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνιστά τον θεμελιώδη παραταξιακό κορμό! Θα το κάνει; Ασφαλώς όχι! Γι’ αυτό, άλλωστε, προηγήθηκε το συνέδριο της ΔΗΣΥ! Για να καταστούν εκ προοιμίου μην αντιστρεπτέες οι επιλογές επικύρωσης της δεξιάς στροφής που ξεκίνησε στο κίνημα την περίοδο Σημίτη και ολοκληρώνεται σήμερα!
Στο προσωπικό πεδίο αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω την κυρία Φώφη Γεννηματά! Με τη στάση και την παρουσία της γράφει επί τέλους τον επίλογο στο δράμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπως εγώ το έζησα και το γνώρισα, από την δημιουργία του ως τον θάνατο του ιδρυτή του, και εντεύθεν. Αναμφίβολα είναι θετική εξέλιξη! Αυτός ο μακρός διασυρμός του σημαντικότερου πολιτικού φορέα μεταδικτατορικά έπρεπε να κάπου να τελειώσει!
Όταν η κυρία Γεννηματά εξελέγη πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. διαδεχόμενη τον κ. Βαγγέλη Βενιζέλο, είχα σχολιάσει την εξέλιξη με τη φράση: «Αχθοφόρος βαρυτάτου κόμματος».
Σήμερα η κυρία Γεννηματά κάνει ό,τι καλύτερο για τον εαυτό της: Πετάει τη βαριά αποσκευή και θα κινείται πλέον ανετότερα. Το μόνο που θα απομείνει προς διευκρίνιση είναι να διαπιστώσουμε πού επιστρέφει. Αλλά εμένα προσωπικά δεν με απασχολεί πλέον το θέμα.
(Η παρούσα ανάλυση δημοσιεύεται και στο blog του αρθρογράφου www.molyvi.com)
