Γράφει ο Χρήστος Οικονόμου
…Και αίφνης, δεν υπάρχουν πια προεκλογικά οι παρακολουθήσεις του Νίκου Ανδρουλάκη από κρατικές υπηρεσίες υπό τον άμεσο, απόλυτο και αποκλειστικό έλεγχο του Κυριάκου Μητσοτάκη! Δεν υπάρχουν οι χιλαδες θάνατοι από κορονοϊό (που πολλοί που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν ο πρωθυπουργός αποδεχόταν τις εισηγήσεις του πιο στενού συνεργάτη του, του κ. Τσιόδρα, και εξασφάλιζε τις αναγκαίες ΜΕΘ)! Δεν υπάρχουν ούτε οι νεκροί από το δυστύχημα στα Τέμπη! Δεν υπάρχουν οι ξυλοδαρμοί πολιτών ακόμη και μέσα στο σπίτι τους από αστυνομικούς! Δεν υπάρχουν οι λίστες Πέτσα! Και ποτέ δεν έγιναν τουρκικές έρευνες στη θαλάσσια ζώνη μεταξυ 6-12 μιλίων ανατολικά των ακτών της Κρήτης, δηλαδή τουρκικές έρευνες μέσα σε θαλάσσια ζώνη απόλυτης ελληνικής κυριαρχικής και εκμεταλλευτικής αρμοδιότητας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε στα 4 χρονια του Κυριάκου Μητσοτάκη για να χωράνε κατά προτεραιότητα στις προεκλογικές αναφορές του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Αυτό που έγινε όμως και επιλέγει ο Νίκος Ανδρουλάκης να το κάνει πρώτο προεκλογικό θέμα του κόμματός του είναι ότι ο Τσίπρας αναφέρεται και μιλάει για τον Ανδρέα Παπανδρέου!
Προσέξετε: δεν μιλάει απαξιωτικά ή μειωτικά για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Καλά λόγια λέει και επιζητεί μέρισμα από το τεράστιο έργο του μεγάλου πολιτικού που σημάδεψε τη μεταδικτακτορική Ελλάδα.
Αν ήταν προσβλητικές ή μειωτικές οι αναφορές του Τσίπρα στον Ανδρέα, η αντίδραση Ανδρουλάκη θα ήταν κατανοητή. Αλλά δεν είναι τέτοιες οι αναφορές Τσίπρα. Κι έτσι η στάση Ανδρουλάκη παραμένει ακατανόητη!
Εγώ, λοιπόν, απ’ αυτόν τον περίεργο και οπωσδήποτε αχρείαστο προεκλογικό καυγά που στήνει ο Ανδρουλάκης βγάζω 5 συμπεράσματα!
- Ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν πολύ μεγάλος πολιτικός για να περιορίζεται στα όρια ενός κόμματος, και μάλιστα μικρού. Οι αναφορές του Ανδρέα είναι συντριπτικά ευρύτερες από τη στενότητα ιδεὠν και αντιλήψεων που χαρακτηρίζει ένα κόμμα που αγκομαχάει για το 10%.
- Ότι οι θέσεις, οι αρχές και οι παραδόσεις του ιδρυτή έχουν βάρος, αξία και ισχύ μεγάλη και σήμερα. Και γι’ αυτό αποστασιοποίηση από θεμελιώδεις θέσεις που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μπορεί να επιχειρείται να λαμβάνονται, ιδίως από όσους διατείνονται πως είναι έγκυροι κληρονόμοι του.
- Ότι, σε τελευταία ανάλυση, δεν γεννάται θέμα «κληρονόμων» της συγκλονιστικής πολιτικής παρακαταθήκης του.
- Ότι η προοδευτική παράταξη χρειάζεται τα ισχυρά ηγετικά πρόσωπα, εκτός από τις πολιτικές θέσεις που θα πρέπει να ανταποκρίνονται στον χαρακτήρα της ως εκπρόσωπος της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
- Ότι στα μέτρα του Ανδρέα Παπανδρέου εξαντλείται η εξήγηση για τη μακρά κρίση που διέρχεται το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Ιδίως σε συνάρτηση με το σε ποιό βαθμό η κρίση αυτή ερμηνεύεται από την εγκατάλειψη θέσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, από μεριάς των κομματικών επιγόνων του.
Από ‘κει και πέρα, καθενας μας μπορεί να κρίνει αν ο σεβασμός στο πρόσωπο και τις βασικές πολιτικές κατευθύνσεις που άφησε ο μεγάλος πολιτικός υπηρετήθηκε όπως αρμόζει στην περίπτωση του από μεριάς του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, για να κέκτηται το τελευταίο το δικαίωμα να μοστράρει σήμερα ως ο γνήσιος υπερασπιστής της πολιτικής ιστορίας του Ανδρέα Παπανδρέου.
